Thuis in Nepal
Blijf op de hoogte en volg Berdien
15 November 2014 | Nepal, Jitpurphedi
Namaste lieve mensen!
Op dit moment zit ik in mijn kamer bij mijn gastgezin met uitzicht op de Nepalese heuvels, die wij bergen zouden noemen. Ik ben de gelukkige die een huis heeft met WIFI en een kamergenootje met een hele mooie laptop.
De eerste dagen in Nepal heb ik, samen met 2 andere Nederlandse meisjes, Lian en Silvia, geslapen in een hotel in het hartje van Kathmandu. Het is een stad met een enorme wirwar aan smalle straatjes, waar scooters en kleine suzuki taxi’s doorheenscheuren en verkeersregelaars proberen alles nog een beetje geordend te laten verlopen. We hebben vooral de toeristische bezienswaardigheden bekeken, waaronder de Bodnath stupa, de grootste stupa van Azie.
Na de introductiedagen met Nepaleese les en culturele tips werden we naar ons gastgezin gebracht. Het is een geweldige familie die alles uit de kast haalt om het ons naar de zin te maken. Zelf je handwas doen zit er niet in, want wanneer je daarmee begint, wordt het al snel van je overgenomen om te laten zien hoe het echt moet. Het huis is best groot en luxe vergeleken met sommige huizen in de buurt en het heeft een geweldig uitzicht over de vallei. Af en toe doen we mee aan de dagelijkse meditatiesessies van de onderbuurman, echt een soort goeroe met een lange baard. Heel bijzonder om dat in deze omgeving te doen.
We zijn nu 2 weken bezig met ons project waarbij we lesgeven op verschillende scholen in de omgeving en helpen op de medische hulppost in de buurt. De lessen die we geven gaan over mental health, verschillende emoties en depressie en angst. Het is niet het meest makkelijke onderwerp om kinderen te leren, maar wel erg belangrijk omdat depressie en zelfmoord hier veel voorkomt. Gelukkig zijn de kinderen erg nieuwsgierig, niet alleen naar de les, maar ook naar onze naam, waar we vandaan komen en of we Robin van Persie ook kennen.
Wat tot nu toe het meeste indruk heeft gemaakt is wat we het afgelopen weekend hebben gedaan. Vrijdag vertrokken we met z’n vijven, 2 artsen en Lian Silvia en ik in een jeep richting Okhaldhunga, een dorpje in de middle of nowhere minimaal 12 uur rijden vanaf Kathmandu, om een health camp te houden voor mensen daar. Mensen in die regio moeten normaal gesproken 8 uur lopen naar de dichtstbijzijnde dokter. De heenweg verliep aardig soepel, voor zover je de weg soepel kunt noemen met enorme stenen en kuilen op en in de weg, zandpaden waar je je even in Afrika waande en riskante manoeuvres om de tegemoetkomende vaak te zwaar beladen vrachtwagens en bussen met soms wel 20 mensen op het dak te passeren. Op het meest steile stuk wees de taxi driver ons nog even op een jeep die hier een paar weken geleden naar beneden was gestort, dat was niet zo’n fijn idee. Na een rit van 13 uur kwamen we in het donker aan bij het gezin waar we de komende dagen zouden blijven. Wat we daar de volgende ochtend zagen is volgens mij het meest ‘echte’ Nepal. Een soort lemen huisje met 4 geiten, een paar kippen en koeien. Binnen werd er op een vuurtje gekookt waardoor de hele ruimte blauw stond van de rook. We leefden even 100 jaar geleden, maar dan met bereik voor onze mobiele telefoon, een hele vreemde combinatie.
De health camp was een succes, we hebben in 2 dagen 250 patienten gezien. Wij 3 hebben vooral bloeddruk, temperatuur en gewicht gemeten en meegekeken bij de artsen. Vervelen was er niet bij want er was genoeg te zien. Privacy is iets wat mensen hier niet kennen. Graag gluren ze langs het gordijntje de spreekkamer in en iedereen loopt zonder iets te vragen in en uit. Ook de hygiene is een wereld van verschil. Speculums en pessaria werden bijvoorbeeld gesteriliseerd in een pan met kokend water waar normaal gesproken het eten in wordt bereid.
De avonden hebben we doorgebracht met Nepalese livemuziek. Het leven daar was primitief, maar echt geweldig! Ik had er zo nog een paar dagen langer willen blijven!
Op de terugweg was het geluk niet aan onze zijde. Door een staking van taxi drivers, een kapotte jeep en een verplichte overnachting in het smerigste hotel dat ik ooit gezien heb, duurde de reis naar Kathmandu geen 12 maar 30 uur!
Onze laatste hindernis was de busrit naar huis, die hier ook vaak chaotisch verloopt. Een schema met bustijden is er niet. Je stapt in de bus waarvan je weet dat die naar jouw huis gaat en wacht tot die vertrekt. Hoe lang dit duurt weet niemand, want er wordt gewacht tot de hele bus stampvol zit en bewegen niet meer mogelijk is. Alles mag mee, de kippen, autobanden, zakken met rijst of andere aankopen uit de stad. Past het niet in de bus, dan wel er bovenop. Wanneer je bijna uit moet stappen schreeuw je dat door de bus, je wurmt je een weg naar voren en geeft omgerekend 15 cent aan de jongen die uit de deuropening hangt.
Uiteindelijk kwamen we veilig thuis.
Thuis, want zo begint het wel een beetje te voelen.
Op dit moment zit ik in mijn kamer bij mijn gastgezin met uitzicht op de Nepalese heuvels, die wij bergen zouden noemen. Ik ben de gelukkige die een huis heeft met WIFI en een kamergenootje met een hele mooie laptop.
De eerste dagen in Nepal heb ik, samen met 2 andere Nederlandse meisjes, Lian en Silvia, geslapen in een hotel in het hartje van Kathmandu. Het is een stad met een enorme wirwar aan smalle straatjes, waar scooters en kleine suzuki taxi’s doorheenscheuren en verkeersregelaars proberen alles nog een beetje geordend te laten verlopen. We hebben vooral de toeristische bezienswaardigheden bekeken, waaronder de Bodnath stupa, de grootste stupa van Azie.
Na de introductiedagen met Nepaleese les en culturele tips werden we naar ons gastgezin gebracht. Het is een geweldige familie die alles uit de kast haalt om het ons naar de zin te maken. Zelf je handwas doen zit er niet in, want wanneer je daarmee begint, wordt het al snel van je overgenomen om te laten zien hoe het echt moet. Het huis is best groot en luxe vergeleken met sommige huizen in de buurt en het heeft een geweldig uitzicht over de vallei. Af en toe doen we mee aan de dagelijkse meditatiesessies van de onderbuurman, echt een soort goeroe met een lange baard. Heel bijzonder om dat in deze omgeving te doen.
We zijn nu 2 weken bezig met ons project waarbij we lesgeven op verschillende scholen in de omgeving en helpen op de medische hulppost in de buurt. De lessen die we geven gaan over mental health, verschillende emoties en depressie en angst. Het is niet het meest makkelijke onderwerp om kinderen te leren, maar wel erg belangrijk omdat depressie en zelfmoord hier veel voorkomt. Gelukkig zijn de kinderen erg nieuwsgierig, niet alleen naar de les, maar ook naar onze naam, waar we vandaan komen en of we Robin van Persie ook kennen.
Wat tot nu toe het meeste indruk heeft gemaakt is wat we het afgelopen weekend hebben gedaan. Vrijdag vertrokken we met z’n vijven, 2 artsen en Lian Silvia en ik in een jeep richting Okhaldhunga, een dorpje in de middle of nowhere minimaal 12 uur rijden vanaf Kathmandu, om een health camp te houden voor mensen daar. Mensen in die regio moeten normaal gesproken 8 uur lopen naar de dichtstbijzijnde dokter. De heenweg verliep aardig soepel, voor zover je de weg soepel kunt noemen met enorme stenen en kuilen op en in de weg, zandpaden waar je je even in Afrika waande en riskante manoeuvres om de tegemoetkomende vaak te zwaar beladen vrachtwagens en bussen met soms wel 20 mensen op het dak te passeren. Op het meest steile stuk wees de taxi driver ons nog even op een jeep die hier een paar weken geleden naar beneden was gestort, dat was niet zo’n fijn idee. Na een rit van 13 uur kwamen we in het donker aan bij het gezin waar we de komende dagen zouden blijven. Wat we daar de volgende ochtend zagen is volgens mij het meest ‘echte’ Nepal. Een soort lemen huisje met 4 geiten, een paar kippen en koeien. Binnen werd er op een vuurtje gekookt waardoor de hele ruimte blauw stond van de rook. We leefden even 100 jaar geleden, maar dan met bereik voor onze mobiele telefoon, een hele vreemde combinatie.
De health camp was een succes, we hebben in 2 dagen 250 patienten gezien. Wij 3 hebben vooral bloeddruk, temperatuur en gewicht gemeten en meegekeken bij de artsen. Vervelen was er niet bij want er was genoeg te zien. Privacy is iets wat mensen hier niet kennen. Graag gluren ze langs het gordijntje de spreekkamer in en iedereen loopt zonder iets te vragen in en uit. Ook de hygiene is een wereld van verschil. Speculums en pessaria werden bijvoorbeeld gesteriliseerd in een pan met kokend water waar normaal gesproken het eten in wordt bereid.
De avonden hebben we doorgebracht met Nepalese livemuziek. Het leven daar was primitief, maar echt geweldig! Ik had er zo nog een paar dagen langer willen blijven!
Op de terugweg was het geluk niet aan onze zijde. Door een staking van taxi drivers, een kapotte jeep en een verplichte overnachting in het smerigste hotel dat ik ooit gezien heb, duurde de reis naar Kathmandu geen 12 maar 30 uur!
Onze laatste hindernis was de busrit naar huis, die hier ook vaak chaotisch verloopt. Een schema met bustijden is er niet. Je stapt in de bus waarvan je weet dat die naar jouw huis gaat en wacht tot die vertrekt. Hoe lang dit duurt weet niemand, want er wordt gewacht tot de hele bus stampvol zit en bewegen niet meer mogelijk is. Alles mag mee, de kippen, autobanden, zakken met rijst of andere aankopen uit de stad. Past het niet in de bus, dan wel er bovenop. Wanneer je bijna uit moet stappen schreeuw je dat door de bus, je wurmt je een weg naar voren en geeft omgerekend 15 cent aan de jongen die uit de deuropening hangt.
Uiteindelijk kwamen we veilig thuis.
Thuis, want zo begint het wel een beetje te voelen.
-
17 November 2014 - 06:57
Tessy:
Superleuk stukje Berdien. Echt leuk om wat van je te lezen. En volgens mij heb je het daar wel goed naar je zin, heel fijn. Geniet er nog maar heel erg van lieve Berdien! Xxxx -
17 November 2014 - 09:31
Marly:
Ah birdy, wat schrijf je leuk! Super leuk om je verhaaltje te lezen. Wat een wereld van verschil daar zeg! -
17 November 2014 - 11:59
Jeska:
Lieve Bien!! Wauw, wat een andere wereld! Prachtige natuur en ik kan me voostellen dat de mensen ook geweldig zijn - love the picture van jou en het vrouwtje zonder tanden! Heel veel succes met alles dat komen gaat - stay strong - ik kan me voorstellen dat het nogal een cultuur shock is! Een hele dikke Spaanse knuffel en kus xx -
17 November 2014 - 17:06
Krista:
Lieve Berdien,
Wat heb je al veel gedaan zeg! Super! Leuk om te lezen wat je allemaal doet!
Heel veel succes met alles en geniet van de mensen, de omgeving en het moment!
Liefs Krista -
17 November 2014 - 17:27
Eline:
Lieve nicht!! Wat leuk om je stukje te lezen, mooi geschreven!, en wat een bijzondere foto's allemaal! Ik ben nu al benieuwd naar alle verhalen, ook die van de goeroe met de lange baard die meditatielessen geeft, haha ;) Vast ook heel bijzonder om zo'n andere wereld te zien op medisch gebied...
Heel veel plezier en succes nog met alles wat je gaat doen! Dikke virtuele knuffel vanuit Groningen, Eline
-
17 November 2014 - 17:35
Hanneke:
Lieve zus, ik waan me al een beetje in de Nepalese wereld als ik je stukje lees, wat een unieke ervaring. Heel knap dat je dit doet, de meditatie zul je wel goed kunnen gebruiken om alle indrukken eens te overdenken. Ik hoop dat je daar een blijvende indruk kunt achterlaten en zeker ook eentje mee naar NL kan nemen! Tot over 2 weken, dan gaan we samen het land verkennen -
17 November 2014 - 18:17
Lara:
Hee Berdien,
Wat een toffe dingen heb je al meegemaakt zeg! En goed om te horen dat je het naar je zin hebt, altijd leuk om dat te horen over stages die georganiseerd zijn door IFMSA-UvA ;).
Heel veel succes daar nog.
xx -
17 November 2014 - 19:21
Lotte:
Wat een leuk stukje Birdy! -
17 November 2014 - 22:00
Anja:
Lieve Berdien
Wat maak je veel mee zeg, een geweldige ervaring.
Ik ben wel blij dat ik de verhalen achteraf hoor ;-)
Geniet er lekker van joh!
Liefs, XXX
mam -
17 November 2014 - 22:33
Yolanda:
Lieve Berdien,
Wat leuk om je ervaringen te lezen, wat zal je genieten van dit alles, zo anders dan de onze.
Veel plezier en vooral succes!
-
17 November 2014 - 23:02
Kar:
Lieve Birdy, super leuk om te lezen dat je het zo naar je zin hebt! Geniet er van. Xx -
17 November 2014 - 23:17
Gerrit:
Lieve kleine, grote dochter. Wat fijn te lezen dat je geniet van alle indrukken en belevenissen. Wat een ervaringen. Als ik je verhaal zo lees, schuilt er een schrijver in je. Ik ben benieuwd naar de verhalen die nog zullen volgen. Ik hoop dat je kunt blijven genieten van alles wat je daar nog gaat meemaken. Volg je hart en gebruik je verstand. xxx Papa -
18 November 2014 - 00:05
Quinta:
Lieve Berdien,
Fijn om je verhaal te lezen en te weten hoe het met je gaat.
Ik kan t helemaal eens zijn met de opmerking van je moeder;)
Dit is nog eens wat anders dan samen op vakantie in Spanje.
Blijven genieten en succes!!
-
19 November 2014 - 08:40
Gerda:
Ha Berdien. Wat een heerlijk verhaal! Bij het lezen ervan waan ik me stilletjes weer even in Nepal. Wat een fantastisch mooi land hè! Blijf lekker intens door genieten en... doe ze de groeten van me in Kathmandu! Veel liefs, Gerda, -
20 November 2014 - 14:18
Richtje:
Namasté Berdien!
Via Anja ben ik bij je blog gekomen.
Ontzettend leuk om je verhaal te lezen! Ik waan me weer een beetje in Nepal :)
Succes en veel plezier de komende tijd!
Groetjes, Richtje (Troelstralaan 11) -
07 December 2014 - 20:21
Nienke:
Namaste Berdien!
Je verhaal ook even opgezocht én gelezen. Wat lijkt me dat een prachtige ervaring, eentje die je vast voor altijd bij zal blijven. En wat een mooie foto's! Geniet nu nog volop van het prachtige land met z'n drieën.
Groetjes, Nienke (Bakker ;) )
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
